Volgens dr. Sankaran moet de therapeut
zich niet alleen op symptomen baseren, want dan kan er verwarring ontstaan. De
homeopaat moet zich eerst afvragen, waarover het in een casus eigenlijk gaat.
Gaat het om overgevoeligheid, om overlevingsthema’s of om structuren? Psora,
sycose en syfilis zijn miasma´s. Bij paniek past een acuut miasma, Is het
probleem oplosbaar, dan is het Volgens Sankaran psora. Is de toestand stabiel
maar niet te genezen en kan de patiënt ermee leven dan is het sycose. Is er een
volledige wanhoop dan is het syfilis. Zo ontwikkelde Sankaran deze landkaart,
zoals hij dat noemt. Daaraan heeft hij in zijn praktijk oneindig veel gehad.
Door kennis te hebben van miasma’s is het veel eenvoudiger om het juiste middel
te vinden. Dat is veel beter dan slechts naar de grote hoeveelheden aan
middelen te kijken en zich af te vragen: ‘Om welk middel gaat het?’ Als de
homeopaat van alle miasma’s er één herkent, dan maakt het werk voor hem wel zo
gemakkelijk. Volgens Sankaran heeft iedere patiënt in zijn leven een
fundamentele waarneming en die verschilt van mens tot mens.
Sankaran ontdekte, dat het
homeopathisch middel magnesium met de zuigelingenleeftijd te maken heeft,
calcium met de kinderjaren en strontium met de jeugd en de leeftijd van het
avontuur, waarop nog leiding en sturing nodig zijn. Barium heeft te maken met
de volwassen leeftijd. Sankaran neemt het middel waar omdat de patiënt dit onbewust
aangeeft. Eerst ziet hij, dat het om een middel moet gaan uit het dierenrijk,
omdat de patiënt in dit kader altijd gaat overleven en concurreren. Ook meent
Sankaran dat het een middel uit het dierenrijk kan zijn, dat klein en vlug is
zoals een slang. De homeopaat kan op deze wijze stap voor stap de
fasegesteldheid in de zieke ontdekken en hem daarmee overeenkomend het juiste
middel toedienen.
Bij geneesmiddelen die in de
homeopathie verstrekt worden, werkt niet de materie maar het geestelijke, dat
in de materie ligt opgeslagen. Dat geestelijke heeft zeer veel verwantschap met
de stofjes die uit de ziel van mens en dier zijn samengesteld en bij de zieke ontbreekt
het een en ander. Aan de zieke wordt op homeopathische wijze het ontbrekende in
de ziel weer toegevoegd en dan is de ordening in zijn zielleven, maar ook in
zijn lichaam weer hersteld. Als de orthodoxe geneeskunde slechts een beetje
meer acht zou geven op deze kunst van genezen, dan zou ze gemakkelijk kunnen
ontdekken dat homeopathie niet minder is dan haar chemische therapie. Haar
methode brengt jammer genoeg in veel gevallen meer schade dan echte genezing.
Door het laten behandelen met homeopathie ontvangt de ziel haar kracht weer
terug, ze herstelt zich weer vanzelf; dit in tegenstelling tot wat de orthodoxe
geneeskunde met materiële middelen probeert te verhelpen. Hoe materiëler de
mens zich gedraagt en hoe compacter hij zich in de zware massa ingraaft, des te
moeilijker hij zich daaruit kan bevrijden. Dan voelt hij zich ook niet vrij en
vindt hij het leven gecompliceerd. Meestal helpen dan ook vroegere medicamenten
niet meer. En zo noodzaakt hij zich te laten helpen met het gif van
allopathische middelen. Dat is juist het thema van een materieel ingesteld
iemand, die zich niet wil vergeestelijken of mee wil denken. Heel vaak is een
combinatie van beide therapieën gewild en noodzakelijk.